کندوی لب

بلبل شیرین سخنم نغمه اش آغاز کرد

هستی دردانه من لب به سخن باز کرد

درّ سخن در صدف ناز دهان پرورید

واژه اول ز مبارک لب او شد پدید

گوش سپردیم به آهنگ خوش دلنواز

 دل به طرب آمد از آن لحظه خاطرنواز

 از لب شیرین عسل و شهد و شکر ریخته

کندوی لب را چو به گفتار درآمیخته

ذوق کنان شیفته و واله و شیدا شدیم

سبزترین خاطره را محو تماشا شدیم

او همه مشغول به گفتار مامان و بابا

شکرخدا کرد به گفتار لطیفش، رها

                                    تقدیم به عسل شیرین زبونم هستی جون